Ένα μάθημα αλλιώτικο!
Καμιά φορά λες πως όλα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς. Ακόμα και οι αίθουσες, ακόμα και το μάθημα, ακόμα και η διδακτική ενότητα! Ο Κωστής Παλαμάς είπε: «Στον τόπο απάνου όχι πολέμων κάστρα, τα σκολειά χτίστε! Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα, γερά θεμελιωμένα…»!
Στο επίκεντρο της μέρας, το ποίημα του Γιάννη Τζήκα, μας ενέπνευσε και έκανε το μάθημα διαφορετικό. Ακούστε το ή καλύτερα, διαβάστε το:
Δάσκαλε, την πόρτα της τάξης σαν διαβείς, ψηλά το κεφάλι, χαμογέλα
ζεστή την καθημερνή σου καλημέρα να την πεις.
Κι όταν το μάθημα αρχίσεις λόγια πολλά μη λες.
Οι κινήσεις σου απλές, λιτές μα τεντωμένες οι αισθήσεις.
Δώσε το λόγο στα παιδιά Δεν έχεις τίποτα να πάθεις
Κοίτα τα μάτια τους τα λαμπερά Πολλά απ’ αυτά έχεις να μάθεις.
Μη στέκεσαι στις στείρες γνώσεις Συνεργασία, αγάπη, ανθρωπιά
Αυτά πρέπει να δώσεις Το κριτικό το πνεύμα ν’ ανυψώσεις.
Δάσκαλε άκου… Απ’ τη μεριά της Ζάκυθος
Σου κρένει ο ποιητής: “Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής”»
Όλη η τάξη σήμερα έλαμπε από το φως που μας έστελναν οι μαργαρίτες. Κίτρινες, Πορτοκαλί, Άσπρες, Μωβ… Η Άνοιξη ήρθε και στην τάξη μας. Εγώ, να επιμένω στην «Ανατομία ενός Άνθους». «Αυτά λέγονται Πέταλα, αυτοί είναι οι στήμονες. Αυτή η κίτρινη σκόνη είναι η γύρη που την αγαπούν οι μέλισσες! Εντάξει παιδιά;».
«Άσε κύριε το μάθημα και δες αν σ’ αγαπάει», μου έλεγαν τα παιδιά. «Εμένα μ’ αγαπά!», έλεγε ο Κωστής, για να συμπληρώσει ο Νικόλας «Κι εμένα!», ενώ η Ελένη μάλλον απογοητευμένη, διαπίστωνε πως δεν την αγαπούσε! Η Λάουρα πάλι στόλιζε τα μαλλιά της με τις μαργαρίτες.
Είχαν δίκιο τελικά. «Κι αύριο εκεί θα είναι οι Μαργαρίτες» τους είπα. «Στο ίδιο χωράφι θα μας περιμένουν».
Παίξαμε με τα πέταλά τους, ζητήσαμε την επιβεβαίωση της Αγάπης! Κι εκεί, ανάμεσα σ’ ένα «μ’ αγαπά» και σ’ ένα «δεν μ’ αγαπά», ένιωσα σαν δάσκαλός τους, λίγη αξία παραπάνω! Πριν το κουδούνι, γράψαμε όλοι στον πίνακα «Αγαπώ»! Ζήτησα να μην το σβήσουν. Να μείνει εκεί να μας θυμίζει αυτό που όλοι ζητάμε στη ζωή μας. Αγάπη!
Υπεύθυνος εκπαιδευτικός: Μαυροειδής Γιώργος ΠΕ88.02