Δείκτης Εξαίρετης Δράσης

ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΕΓΩ

Εισαγωγή: Μ’ αυτή μας τη δράση, η οποία θεωρούμε πως είναι μια καινοτόμος δράση, καταφέραμε να αποδείξουμε το αυτονόητο. Πως δηλαδή, τα άτομα με αναπηρία ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΑ. Είναι μέρος της Κοινωνίας μας, πρέπει να ζουν και να τους συμπεριφερόμαστε Ισότιμα, να εργάζονται σε πόστα στα οποία μπορούν να αποδώσουν, να τα εμπιστευόμαστε και να τα ενισχύουμε.  Δείξαμε πως νοιαζόμαστε για τις οικογένειες των ατόμων με αναπηρία και φυσικά τους δίνουμε τη δυνατότητα να αποδείξουν με τη σειρά τους πως τα παιδιά τους δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα άλλα παιδιά. Επίσης να αναφέρουμε πως οι Εκπαιδευτικοί άφησαν στην άκρη τη δική τους ξεκούραση, τις καλοκαιρινές τους διακοπές και τον προσωπικό τους χρόνο, συνοδεύοντας και παρατηρώντας διακριτικά τη μαθήτρια να εργάζεται, κάτι το οποίο θα συμβεί και το φετινό καλοκαίρι, μέχρι να σιγουρευτούμε πως η Λάουρα θα τα καταφέρει πλέον εντελώς μόνη της!

Γενικά: Ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο project το οποίο εξελίχθηκε ως ταινία και αποτέλεσε τη συμμετοχή μας στο διαγωνισμό: «ΣΙΝΕΜΑ ΔΙΑΒΑΣΕΣ;» ήταν πως ακόμα και σήμερα, η σχέση της Πολιτείας με την αναπηρία εστιάζεται μόνο στη «φροντίδα» τους: Ιατρική, επιδοματική, αθλητική, ελάχιστα δημιουργική, κ.λπ., προτείνοντας την «απαλλαγή» τους από τις συνηθισμένες κοινωνικές υποχρεώσεις όπως είναι η εργασία ή ακόμα και ο «απεγκλωβισμός» τους από τα σπίτια τους, ιδίως όταν ολοκληρώνουν το μαθητικό τους κύκλο.

Το μοντέλο αυτό περιόρισε τη δυνατότητα των ατόμων με αναπηρία να είναι συναισθηματικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, ακόμα και οικονομικά αυτόνομα, ενίσχυσε τις προκαταλήψεις τόσο των πολιτών όσο και των εργοδοτών για τις ικανότητές τους και ευνόησε την αποθάρρυνσή τους από οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης των δεξιοτήτων τους. Κακά τα ψέματα, στην Ελλάδα στην οποία εφαρμόζεται το ιατρικό μοντέλο, τα άτομα με Αναπηρία περιθωριοποιούνται ως αναξιόπιστο εργατικό δυναμικό, σπάνια εργάζονται και όταν αυτό συμβαίνει, συνήθως η εργασία λαμβάνει χώρα σε «ειδικούς» χώρους (απόλυτα ελεγχόμενους όσον αφορά στην εργασία, προστατευμένα εργαστήρια, συγκεκριμένες εργασιακές δραστηριότητες, κ.λπ. ).

Από την άλλη πλευρά, για το κοινωνικό μοντέλο η αναπηρία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κοινωνική κατασκευή. Η αναπηρία κατασκευάζεται από την κοινωνία χρησιμοποιώντας ως σημείο αναφοράς το πρότυπο του «αρτιμελούς» ατόμου. Η διαχείριση, λοιπόν, του προβλήματος απαιτεί εκ μέρους της κοινωνίας να πραγματοποιήσει όλες τις αλλαγές του περιβάλλοντος που απαιτούνται για τη διασφάλιση της πλήρους συμμετοχής των ατόμων με αναπηρία σε όλους τους τομείς της ζωής, συμπεριλαμβανομένης και της απασχόλησης.

Η σκέψη για την εκπόνηση του καλοκαιρινού project, ήρθε όταν η αγωνία μας ως Εκπαιδευτικοί Ειδικής Αγωγής για το «αύριο» των μαθητών μας, άρχισε να μας στοιχειώνει. Μια μαθήτριά μας, που όταν θα αποφοιτήσει, το απολυτήριο της θα βοηθούσε να χτιστεί η η φυλακή που θα την έκλεινε μέσα για το υπόλοιπο της ζωής της. Κάποιοι άλλοι μαθητές μας, θα βρίσκονταν «κλειδωμένοι» και «ξεχασμένοι» στα σπίτια τους, επειδή δεν υπήρχε τίποτα για «μετά». Και στις δυο «φυλακές», τα θύματα θα ήταν τόσο τα παιδιά με Αναπηρία όσο και ολόκληρη η οικογένειά τους!

Στοχοθετήσαμε το project, αφού νωρίτερα εξασφαλίσαμε άδεια τόσο από τους γονείς όσο και από τη Διοίκηση του ξενοδοχείου, με γνώμονα πάντα το γεγονός ότι η εργασιακή αποκατάσταση παρέχει πρόσβαση σε κοινωνικά και πολιτισμικά αγαθά και να είναι σύμφωνη με τις προτιμήσεις έτσι ώστε να αξιοποιεί τα ταλέντα του ατόμου με αναπηρία.

Και ξεκινήσαμε. Στο Minos Beach Art Hotel, όλοι μας περίμεναν. Είχαμε τη βεβαιότητα πως το να ανοίγει κάποιος την αγκαλιά του σε ένα παιδί με Αναπηρία, μπορεί να αποτελέσει επαναστατική πράξη. Όμως, από την πρώτη στιγμή, τα Καλωσορίσματα όλων των υπαλλήλων και νυν «συναδέλφων», μας διαβεβαίωσαν πως μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αντιμετωπίζει την διαφορετικότητα. Κάθε Καλωσόρισμα προς τη Λάουρα, την έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στον προορισμό της, δηλαδή στην επίτευξη των στόχων που είχαν τεθεί.

Όσον αφορά στον χώρο εργασίας της και τις ικανότητες που αναδύθηκαν και διαπιστώθηκαν, η Λάουρα μας εξέπληξε. Απέδειξε με τον πλέον καλύτερο τρόπο αυτό που λέει και ο τίτλος της ταινίας μας. Δηλαδή, ότι: «Μπορώ κι εγώ»!

Μπορούσε να πράξει με ευκολία το αυτονόητο γι’ αυτήν και το δύσκολο που νομίζαμε εμείς. Αναδύθηκαν απίστευτες ικανότητες που μας έκαναν να δούμε ακόμα πιο βαθιά τις ικανότητες των ατόμων με αναπηρία. Αποδεδειγμένα πλέον, η Λάουρα φάνηκε πολύ συνεπής και προσεκτική με την δουλειά της, έδειξε περισσότερη υπευθυνότητα λόγω της σημαντικής θέσης που είχε στην ζωή της η εργασία που εκτελούσε και φυσικά, απέδειξε της ανάγκη της για κοινωνική ένταξη.

Εν κατακλείδι, η εργασία σε συνθήκες προστασίας της προσωπικότητας, της αναπηρίας, της αλληλοαποδοχής και της συμπερίληψης, δίνει την δυνατότητα για επαφή με το γενικό πληθυσμό και συμβάλει στην καταπολέμηση του στίγματος της αναπηρίας.

Δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο το βίντεο που ετοιμάσαμε ως αποτέλεσμα και ως διάχυση της δράσης μας. Πρέπει να αναφέρουμε πως γι’ αυτή τη δράση φιλοξενηθήκαμε στην εκπομπή της δημοσιογράφου Αντιγόνης Ανδρεαδάκη: «Live με την Αντιγόνη», φιλοξενηθήκαμε σε άρθρο της εφημερίδας «ΑΝΑΤΟΛΗΣ», έγιναν αναρτήσεις στα Facebook των γονέων, του σχολείου με πολλές κοινοποιήσεις, ενώ ως βίντεο στάλθηκε στο 13^ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους: Cinema… διάβασες;;