Στήλη αν-άλατος!
Ανακάτεψε μόνη της λογής λογής καλούδια. Ήθελε λέει να φτιάξει κάτι «διαφορετικό». Κάτι που δεν το συνηθίζουν τα παιδιά. Πήρε λίγο αλεύρι, λίγο λάδι, γάλα και αβγά! Όχι αλάτι, όχι πιπέρι, όχι άλλα μπαχαρικά! Τη λάτρεψε την όμορφη δημιουργική στιγμή, γιατί ήξερε πως θα την αποζημιώσει! Δεν ήταν η γεύση που την ξεσήκωσε. Δεν ήταν οι μυρωδιές που σκάλωσαν στη μύτη της. Δεν ήταν μια γευστική διδακτική ώρα, δεν ήταν η γλύκα που έσταζε στο πιάτο. Η μυστική συνταγή ήταν εκείνη που την ξεσήκωσε και που ήταν καλά κλειδωμένη σε ένα όμορφο βαζάκι. Σκούρο, γυαλιστερό, αστραφτερό σαν πολυπόθητο μαργαριτάρι. Σαν να με ρωτούσε: «Μερέντα από χαρούπι γίνεται;» «Γίνεται και παραγίνεται» της απαντώ. Κι αν βρεις καλό μάστορα να βάλει και αγάπη μέσα, τότε η γεύση γίνεται ακόμα πιο μαγική. Την αγάπη μέσα στα υλικά της μερέντας, την έβαλαν τα μαστόρια, ο Μανούσος και η Κάλια από το Βιοάρωμα και μας την πρόσφεραν σαν ένα μεθυστικό άρωμα.
Το αποτέλεσμα; Τα πρόσωπά μας φέγγιζαν από χαρά, ενώ τα μικρά μας δάχτυλα τα γλείφαμε λαίμαργα μην μείνει καμιά σταγόνα πάνω τους και πάει χαμένη.
Πόση γεύση αισθανόμασταν! Λόγω της γλύκας, κλείναμε λίγο τα μάτια μας, ανοίγαμε καλά καλά τα ρουθούνια μας και λαίμαργα οι δαγκωματιές τέλειωναν την χαρουποκρέπα μας. Τελικά, το στομάχι, άδειο από το πρωί γέμισε με την πιο αγνή τροφή.
Δράση στο Εργαστήριο Γεωπονίας Τροφίμων και Περιβάλλοντος με την Έφη και το Γιώργο Μαυροειδή