Όταν ο άνθρωπος είναι οι πράξεις του
Καμιά φορά, αναζητάς τρόπους για να ευχαριστήσεις ανθρώπους που μόλις τους γνωρίσεις γίνονται φίλοι σου, επειδή τους αισθάνεσαι φίλους σου. Ίσως είναι αυτό που εκπέμπουμε όλοι εκείνη τη στιγμή : Η κοινή ανάγκη να γίνουμε φίλοι.
Τα λόγια είναι λίγα πολλές φορές να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. Ίσως είναι η συγκίνηση, ίσως είναι αυτός ο κόμπος που δε λέει να κατέβει. Δύσκολο πολύ γιατί δεν είναι εύκολο το συναίσθημα να βρει τη σκέψη του και η σκέψη να βρει τις λέξεις.
Ο Γιώργος Πάσσος μας έκανε να νιώσουμε έτσι. Ήρθε και ομόρφυνε τον κόσμο των παιδιών μας. Το ψαλίδι και η χτένα του, έβγαλαν όλη την αύρα και τα όμορφα συναισθήματά τους και το αποτέλεσμα που χάρισε στα παιδιά ήταν ένα λαμπερό κούρεμα που πραγματικά έλαμψε στο πρόσωπο των παιδιών μας! Η στάση της προσφοράς του δε σταμάτησε εκεί. Πρόσφερε στη Νοσηλεύτρια του σχολείου μας ένα πιεσόμετρο για να καλυφθούν οι ανάγκες που αφορούν στην Ιατρική φροντίδα των μαθητών.
Έτσι, ο μόνος τρόπος να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας, δεν είναι άλλος από το να του αφιερώσουμε ένα απόσπασμα από το «Μικρό Πρίγκιπα», μιας και δούλευε κάτω από το σχέδιο του Μικρού Πρίγκιπα και της φίλης του Αλεπούς.
«Τα αστέρια δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτούς που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μόνο φωτάκια. Για άλλους – για τους σοφούς – είναι προβλήματα. Για κείνον τον επιχειρηματία, ήταν χρυσάφι. Μα όλα τα αστέρια είναι σιωπηλά. Εσύ θα έχεις αστέρια που δεν τα ‘χει κανείς…»
-Τι θέλεις να πεις;
«Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, κι αφού θα ζω σ’ ένα απ’ αυτά και θα γελώ σ’ ένα απ’ αυτά, για σένα τότε θα ’ναι σα να γελούν όλα τα αστέρια. Εσύ θα ’χεις αστέρια που θα ξέρουν να γελούν!»
Και γέλασε…
«Και όταν πια θα σου περάσει η στενοχώρια, θα είσαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα είσαι πάντα φίλος μου. Θα έχεις πάντα διάθεση να γελάσεις μαζί μου. Και θ’ ανοίγεις πότε-πότε το παράθυρο, έτσι, για γούστο… Και οι φίλοι σου θα παραξενεύονται που θα σε βλέπουν να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Κι εσύ τότε θα λες: “Ναι, τ’ αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ”. Και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα σου ‘χω παίξει άσχημο παιχνίδι…»
Και γέλασε ξανά… «Θα είναι σαν να σου ’χα δώσει, αντί για αστέρια, ένα σωρό κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν…»
Υπεύθυνη εκπαιδευτικός: Πέδου Μαρία ΠΕ25
