Όποιος δεν τιμά και δε θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει
Όσοι άνθρωποι είναι σκλαβωμένοι, απλώς, δεν ξέρουν να προφέρουν τη λέξη «ΟΧΙ». Μ’ αυτό το σκεπτικό ξεκινήσαμε τη σημερινή μας ημέρα. Μια ημέρα καθήκοντος και τιμής!
27 Οκτωβρίου και στο μικρό μας σχολείο, αποτίουμε φόρο τιμής με τον δικό μας ξεχωριστό τρόπο, σε όλους όσοι αγωνίστηκαν για να μπορούμε να απολαμβάνουμε σήμερα το πολύτιμο αγαθό της Ελευθερίας.
Στη «μικρή» αλλά καθ’ όλα συγκινητική και «γεμάτη» γιορτή του σχολείου μας, η συγκίνηση ήταν διάχυτη. Οι μαθητές μας αποδείχτηκαν «Μεγάλοι» και το νόημα του «ΟΧΙ» ήταν ιδιαίτερα βροντερό.
«ΟΧΙ» στο φασισμό, «ΟΧΙ» στον πόλεμο, «ΟΧΙ» στην πείνα, «ΟΧΙ» στον άδικο θάνατο, «ΟΧΙ» στον πόνο, «ΟΧΙ» στην πείνα και στο κλάμα των παιδιών, αλλά «ΝΑΙ» στην Ελευθερία και στη Δημοκρατία!
Ένα «ΟΧΙ», που βγήκε από μια βαθιά πεποίθηση και ανάγκη όλων των Ελλήνων, ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 1940 και που ήταν πολύ καλύτερο —και πιο μεγαλειώδες— από ένα ενδεχόμενο «ΝΑΙ» που θα ευχαριστούσε ή χειρότερα, απέφευγε «φασαρίες»!
Το απόσπασμα από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη: « Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» μας κάνει όλους να σκύβουμε ευλαβικά πάνω στο θάνατο όλων όσων αγωνίστηκαν ή έδωσαν τη ζωή τους, το ηρωικό έπος του 1940!
Φωτιά στην άνομη φωτιά!
Με το αίμα πάνω από τα φρύδια
τα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε.
Ύστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν
το κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής.
Kαι το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο.
Kαι τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημίας.
Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας,
δεν έκλαψαν.
Γιατί να κλάψουν;
Ήταν γενναίο παιδί!
Για τη σχολική γιορτή, εργάστηκαν οι εκπαιδευτικοί: Παπαδάκη Ανδριανή, Πέδου Μαρία, Παπαχρήστου Στυλιανή, Πλεξουσάκη Ελένη, ενώ ποιήματα και τραγούδια απέδωσαν οι μαθητές: Βασίλης, Λευτέρης, Μαριλένα, Μιχάλης, Νίκη, Νίκος.
